Komunikat prasowy w sprawie o sygn. akt XV C 458/18 p-ko Bankowi BPH S.A. z siedzibą w Gdańsku prowadzonej przez Sąd Okręgowy w Gdańsku

Przed Sądem Okręgowym w Gdańsku toczy się sprawa XV C 458/18 przeciwko Bankowi BPH S.A. z siedzibą w Gdańsku, w której powodowie żądają ustalenia nieważności umowy kredytowej indeksowanej do kursu franka szwajcarskiego. Sąd Okręgowy w Gdańsku w dniu 30 grudnia 2019 r. wystąpił na podstawie art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym i odpowiedzi na następujące pytania:

Pytanie 1.

Czy art. 3. ust 1. i 2.  w zw. art. 4. ust 1. w zw. z art. 6 ust 1.  i art. 7 ust 1. Dyrektywy  Rady 93/13 EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. L 95, s. 29)  winien być rozumiany w ten sposób, że sąd krajowy ma obowiązek stwierdzenia  nieuczciwości (w rozumieniu art. 3 ust 1. Dyrektywy)  warunku umowy zawartej z konsumentem także wówczas, gdy w dacie orzekania na skutek dokonanej przez strony w formie aneksu  zmiany  treści umowy, warunek  został zmieniony tak, że nie ma charakteru nieuczciwego, a stwierdzenie nieuczciwości warunku w jego pierwotnym brzmieniu może skutkować upadkiem (unieważnieniem)  całej umowy?

Pytanie 2.

Czy art. 6 ust 1 w zw. z art. 3 ust. 1 i 2 zdanie 2 oraz art. 2. Dyrektywy  Rady 93/13/ EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. L 95, s. 29)    winien być rozumiany w ten sposób, że  zezwala sądowi krajowemu na  stwierdzenie nieuczciwości tylko niektórych  elementów warunku umownego dotyczącego ustalanego przez bank kursu wymiany waluty, do której indeksowany jest udzielony konsumentowi kredyt (tak jak w postępowaniu głównym)  tj. przez eliminację zapisu dotyczącego ustalanej jednostronnie i w niejasny sposób marży banku będącej składową kursu  wymiany, a pozostawienie jednoznacznego postanowienia odnoszącego się do średniego kursu banku centralnego (Narodowego Banku Polskiego), co nie rodzi potrzeby zastąpienia wyeliminowanej treści jakimkolwiek przepisem prawa, a  skutkować będzie  przywróceniem rzeczywistej równowagi pomiędzy konsumentem a przedsiębiorcą, choć zmieni istotę zapisu  dotyczącego spełnienia świadczenia przez konsumenta z korzyścią dla niego?


Pytanie 3.

Czy art. 6. ust. 1.  w związku z art. 7. ust 1. Dyrektywy  Rady 93/13/ EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. L 95, s. 29)    należy rozumieć w ten sposób, że nawet w sytuacji wprowadzenia przez ustawodawcę krajowego środków zapewniających zapobieganie stałemu stosowaniu nieuczciwych warunków umownych, takich jak badany w postępowaniu głównym, poprzez wprowadzenie przepisów nakładających na banki  obowiązek szczegółowego określania sposobów i terminów  ustalania kursu wymiany walut,  na podstawie którego wyliczana jest kwota kredytu, rat kapitałowo-odsetkowych oraz zasad przeliczania na walutę wypłaty albo spłaty kredytu, interes publiczny sprzeciwia się stwierdzeniu nieuczciwości tylko niektórych elementów warunku umownego w sposób opisany w pytaniu drugim?
 

Pytanie 4.

Czy  brak obowiązywania umowy, o którym mowa w   art. 6 ust. 1 Dyrektywy Rady 93/13/ EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. L 95, s. 29),  stanowiący  rezultat wyłączenia nieuczciwych warunków umownych, określonych  w art. 2. lit a) w zw. z art. 3. Dyrektywy, należy rozumieć w ten  sposób, że  jest to sankcja, która  może   nastąpić  jako rezultat  konstytutywnego orzeczenia sądu wydanego na wyraźne żądanie konsumenta z konsekwencjami od momentu zawarcia umowy tj. ex tunc, a roszczenia restytucyjne konsumenta i przedsiębiorcy stają się wymagalne wraz z uprawomocnieniem się wyroku?

Pytanie 5.

Czy art. 6. ust 1. Dyrektywy Rady  93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. L 95, s. 29) w związku z art. 47. Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej z dnia 30 marca 2010 r. (Dz. Urz. UE. C Nr 83, str. 389) należy rozumieć w ten sposób, że nakłada on na sąd krajowy obowiązek informowania konsumenta, który zgłosił żądanie  stwierdzenia nieważności umowy w związku z eliminacją warunków nieuczciwych,   o skutkach  prawnych takiego rozstrzygnięcia, w tym także o możliwych roszczeniach restytucyjnych przedsiębiorcy (banku), nawet nie  zgłoszonych w danym postępowaniu a także takich, których zasadność nie jest jednoznacznie przesądzona, nawet w sytuacji, gdy konsument jest reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika?

AKTUALIZACJA (23.01.2020):

W związku z dużym zainteresowaniem publicznym poniżej publikujemy pełną treść wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym w sprawie XV C 458/18.